| <-Ο Μονοθεϊσμός στον Στράβωνα | Η άλωση τής Πόλης από τούς Λατίνους (1204) και η επιστολή τού πάπα Ιννοκέντιου Γ΄-> |
Σκύθες, Ιύρκαι και Αργιππαίοι στον Ηρόδοτο1
[4.21] Αφού διασχίσουμε τον ποταμό Τάναϊ,2 η χώρα δεν είναι πια Σκυθία, αλλά το πρώτο από τα τμήματά της ανήκει στους Σαυρομάτες,3 οι οποίοι, ξεκινώντας από τον μυχό τής Μαιώτιδας Λίμνης,4 καταλαμβάνουν χώρα που εκτείνεται στην κατεύθυνση τού βορείου ανέμου, σε απόσταση ταξιδιού δεκαπέντε ημερών, εντελώς γυμνή από δέντρα, καλλιεργημένα ή άγρια. Πάνω από αυτούς, κατέχοντας το επόμενο τμήμα εδάφους, ζουν οι Βουδίνοι, που καταλαμβάνουν περιοχή εξ ολοκλήρου καλυμμένη από δάση με όλα τα είδη των δέντρων.5
[4.22] Στη συνέχεια, πέρα από τούς Βουδίνους προς βορρά, αρχικά υπάρχει έρημος επί διαδρομής ταξιδιού επτά ημερών. Μετά από την έρημο, στρέφοντας λίγο προς τον ανατολικό άνεμο, ερχόμαστε στη χώρα που καταλαμβάνουν οι Θυσσαγέτες,6 φυλή με μεγάλο πληθυσμό και διαφορετική απ΄ όλες τις άλλες. Αυτοί ζουν από το κυνήγι. Συνορεύοντας με αυτούς και εγκατεστημένοι επίσης στις ίδιες περιοχές, είναι οι άνθρωποι που ονομάζονται Ιύρκαι, ζώντας επίσης από το κυνήγι, που το ασκούν με τον εξής τρόπο: Ο κυνηγός σκαρφαλώνει σε δέντρο, τα οποία είναι άφθονα σε αυτή τη χώρα και καραδοκεί εκεί για το θήραμά του. Καθένας έχει στη διάθεσή του άλογο, που είναι εκπαιδευμένο να ξαπλώνει με την κοιλιά ώστε να χαμηλώνει, καθώς και σκυλί. Μόλις δει το άγριο ζώο από το δέντρο, ρίχνει πρώτα το βέλος του και στη συνέχεια πηδά πάνω στο άλογό του και το καταδιώκει, ενώ το σκυλί το αρπάζει και το κρατά. Πάνω από αυτούς, σε ανατολική κατεύθυνση, ζουν άλλοι Σκύθες, που έχουν επαναστατήσει από τούς βασιλικούς Σκύθες και γι΄ αυτό έχουν έρθει σε αυτή την περιοχή.7
[4.23] Μέχρι τη χώρα αυτών των Σκυθών ολόκληρη η περιοχή που έχει περιγραφεί είναι επίπεδη πεδιάδα με παχύ στρώμα εδάφους. Αλλά μετά από αυτό το σημείο είναι πετρώδης και κακοτράχαλη. Έπειτα, αφού διασχίσουμε μεγάλη έκταση αυτής τής κακοτράχαλης χώρας, φτάνουμε σε περιοχή, όπου στους πρόποδες ψηλών βουνών κατοικούν άνθρωποι, που λέγεται ότι όλοι, άνδρες και γυναίκες, είναι φαλακροί από τη γέννησή τους και οι οποίοι έχουν πλακουτσωτές μύτες, μεγάλα πηγούνια και μιλούν δική τους γλώσσα, χρησιμοποιώντας τον σκυθικό τρόπο ντυσίματος και ζώντας από τούς καρπούς των δέντρων. Το δέντρο από τον καρπό τού οποίου ζουν ονομάζεται «ποντικόν» κι έχει περίπου το μέγεθος συκιάς. Φέρει καρπούς στο μέγεθος φασολιού, που περιέχουν κουκούτσι. Όταν ο καρπός ωριμάσει, τότε τον στραγγίζουν με υφάσματα και ρέει από αυτόν παχύρρευστος μαύρος χυμός που ονομάζεται «άσχυ». Αυτό είτε το γλύφουν ή το πίνουν αναμιγμένο με γάλα και από την λάσπη του, δηλαδή από το στερεό μέρος, φτιάχνουν πίτες («παλάθες») και τις χρησιμοποιούν ως τροφή. Δεν έχουν πολλά πρόβατα, επειδή οι βοσκότοποι εκεί δεν είναι καλοί. Κάθε άνθρωπος κατοικεί κάτω από ένα δέντρο, το οποίο καλύπτει το χειμώνα με λευκό πανί, ενώ το καλοκαίρι δεν χρησιμοποιεί πανί. Αυτούς δεν τούς πειράζει κανένας, γιατί θεωρούνται ιεροί και δεν έχουν πολεμικά όπλα. Μάλιστα αυτοί αποφασίζουν για τις διαφορές που αναφύονται μεταξύ των γειτόνων τους. Επίσης, όποιον φυγάδα βρει καταφύγιο σε αυτούς δεν τον πειράζει κανένας. Το δε όνομά τους είναι Αργιππαίοι.8
| <-Ο Μονοθεϊσμός στον Στράβωνα | Η άλωση τής Πόλης από τούς Λατίνους (1204) και η επιστολή τού πάπα Ιννοκέντιου Γ΄-> |